سيد بهمنيار فرزند علی اکبر حسینی بردخونی متخلص به مفتون.شاعر بلند آوازه دشتی است.وی در بردخون در گذشت و جنازه اش به عتبات عاليات منتقل شد.مفتون شاعری دوبيتی سرا که بيشتر شهرت و آوازه او مرهون همان دوبيتی است.اما در غزل و قصيده و مثنوی و ديگر قالب های شعری نيز طبع ازمايی کرده است.شهرت شاعری مفتون در جنوب تا بدان جا است که دوش به دوش فايز دشتی حرکت می کند همين بلند نامی این دو شاعر گاه تشخيص دوبيتی های آن دو رو از يکديگر مشکل می کند به ويژه در اشعاری که مفتون و فايز تلخص خود را در مصر ع های آخر ذکر نکرده اند.بديهی است که فايز و مفتون به دليل درد مشترک و دلسوختگی جنوب نشينی و احساسات داغ و آفتاب زده شاعرانه خود به زبانی نزديک به هم دست يافته اند.اما اشعار فايز روان تر و شفاف تر جلوه می کند.امروز شروه خوانان جنوب بيشتر از شعرهای فايز و مفتون بهره می برند.شهرت مفتون به دوبيتی های اوست.در شعر او سادگی و روانی همراه با استعاره موج می زند.با این حال روانی و زلالی تشبيهات فايز دشتی سر و گردنی از تصويرهای شعری مفتون بلند تر است.
به نقل از پسر مفتون:شبی از پدر پرسيدم که چرا اینقدر خود را در مقابل معشوقه خود کوچک و خوار ميکنی؟پدرم با تبسمی به من گفت:پسرم معشوقه و عشق من کسی است که تو هرگز آن را درک نخواهی کرد.حال فهميدم که منظور او کيست خدايش بيامورز و روحش شاد.
1- دريغا شمع بزم انجمن رفت
2- گل بستان و سرو در چمن رفت
3- به اميدی چو زلف يار مفتون
4- در ايام جوانی عمر من رفت
********************************
5- لا ای ساربان محمل دوست
6- مرا آگاه کن از منزل دوست
7- که خواهم سر نهم تا روز موعود
8- به خاک آستان محفل دوست
********************************
9- خوشا فصل بهار سير و گلزار
10- خوشا وصل نگار و دور از اغيار
11- خوشا مفتون و ايام جوانی
12- لب جوی و لب جام و لب يار
*********************************
13- بسی خوبان بسی گل عذاران
14- بسی قامت چو سرو جويباران
15- زروی تربت مفتون بچينيد
16- گل حسرت در ایام بهاران
********************************
17- صنم روی زمين ماه منی تو
18- به قدر زلف دلخواه منی تو
19- به زلفی دلبرا اميد مفتون
20- به قامت عمر کوتاه منی تو
********************************
21- اگر آرام جان باشد تو باشی
22- وگر روح روان باشد تو باشی
23- وگر در ديده مفتون دشتی
24- نگاری مهربان باشد تو باشی
بخش دوم
-به والشٌمسي كه خوانم صفحه ي روت به والليلي كه دانم سنبل موت
ندارد درجهـان مفـتون مــرادي به جز بوسيدن آن خال هندوت
******
سيه مويم اگر جا نا سفيد است ولي تا جان به تن دل پراميد است
كسي كه ديده زلف و چشم وابروت بدانداو چه بر مفتون رسيد است
******
مرا تا ديده بروي تو باز است تنم چون شمع در سوز وگداز است
قدت كوتاه هم چون عمر مفتون ولي زلفت چو اميـدم دراز است
*******
سرشك از ديده تاكي بارم اي دوست غمت تا چند بردل دارم اي دوست
دهي گر وعده ي وصلت به مفتون همي تا روز حشر بشمارم اي دوست
*******
نه بتوان از كسي كردن سؤالت كه بعد ازما چسان بگذشت حالت
اگـر از عشق تو مفتـون بمـيرد ولـي دل زنـده دارد در خيـا لت
******
الهـي،كي دمـد صبـح قيـامت كه در صحراي آن سازم اقامت
به اميـدي كه بـينـد يار مفتون بگيرد در بغل آن سرو قامت
******
زمرگم بگذرت گر قرن بسيار شود چون توتيا جسم من زار
هنوزم جان به اميد تو باشد دل مفتون به زلف تو گرفتار
******
نشاندم در دل خون گشته ي زار درخت آرزوي وصل ديدار
ز آب ديـده مفتـون داد آبـش كه شايد ازوفا روزي دهدبار
******
9- بيا كه از غمت جانا فگارم بيا كه در فراقت اشكبارم
به اميدي كه آيد يار مفتون سرراهش دو چشم انتظاره
******
بود پنجاه سال اي يار بدخو كه دل كرده به عشق روي تو خو
رسيده مدت مفتون به آخر بگير آخر تو هم يكدم به او خو
به خود گفتم اگر آيم سلامت ببينم روي يار سرو قامت
ندانسـتم دگـر باهـم نشسـتن ميسر نيست مفتون تا قيامت
******
همه شب تا سحرازهجر رويت پريشان خاطرم چون جعد مويت
رود مفتون به اين اميد در خواب كه شايد بيند اندر خواب رويت
******
جهان درديده ي من بي مه روت بود تاريك چون ظلمات گيسوت
قـد مفتـون ز بار آرزويت خميده شد بسان تيغ ابروت
******
جهان درچشم من بي روي دلدار نمايد روز روشن را شب تار
شكـر دركام مفتـون حنـظل آيـد بهار او خزان وگل بود خار
******
نه چشم از ديدن رويت شود سير نه دل آزاد ازآن زلف چو زنجير
نه مفتون را ز وصل تو اميدي ندانم عاقبت سازم چو تدبير
******
به هرعضوي كه زخم تيغ و تيراست زمردن يابه مرهم ناگزيراست
دل مفتون زتير غمزه ي دوست نه مردن هست نه مرهم پذير است
******
قدم خم گشته هم چون ابروي دوست پريشان خاطرم چون گيسوي تو
بپرس احوال مفتون از دهانت سيه روزم چو خال هندوي تو
******
كنم تا كي به عشقت بردباري دهم دل را به وصل اميدواري
ازآن بوي كباب آيد زمفتون چو تيرت برجگر گرديده كاري
********
نظر افتاد برروي هلالم ز ابروي تو آمد در خيالم
اميد وصل وبيم هجر مفتون چو مه گه بدرم وگاهي هلالم
منابع:
1- شروه سرايي در جنوب ايران ، علي باباچاهي ،مركز فرهنگي وهنري
اقبال ،چاپ اوٌل، 1368
2-شعر دشتي ودشتستان، عبدالمجيد زنگويي،انتشارات امير كبير، چاپ
اوٌل ، 1364
دیدگاه خود را بنویسید